«هو» در جریان این بازدید گفت که خواننده دائمی بخش «بحث و اظهار نظر مردم» است و اندرزها و نظرات مندرج در این قسمت را با توجهی خاص جهت بررسی و ترتیب اثر به مستشاران حزب (حزب حاکم بر چین) و مقامات دولتی مربوط ارجاع می‌کند. این نظرات حاصل تجربه و دانش و بازتاب‌دهنده مسائل و مشکلات هستند و درنتیجه ارزش فراوان دارند که نباید نشنیده گرفته شوند. (این بخش «فوروم » عنوان دارد به معنای نظرات مردم- مردمی که «قدرت» ناشی از آن ایشان است و در ادیشن آنلاین روزنامه مردم نیز انتشار می‌یابد.
ادیشن آنلاین روزنامه مردم بیش از 100میلیون بیننده دارد. در چین 300میلیون تن به اینترنت دسترسی دارند). «هو» در دیدار از اتاق خبر روزنامه مردم همچنین گفت که از طریق صفحات نامه‌ها، پیام‌ها و نظرات مردم در نشریات است که مستقیما صدای خلق را می‌شنود و پی می‌برد که چگونه فکر می‌کنند، چه مسائلی دارند و چه راه حل‌هایی را پیشنهاد می‌کنند. «هو» از روزنامه‌نگاران چینی خواست که لحظه‌ای نوآوری در نگارش خبر و کشف منابع تازه را از یاد نبرند. وی از روزنامه‌نگاران به‌نام عوامل پیشرفت هر جامعه و مدافع منافع اتباع و کشور یادکرد که وظیفه‌ای بس مهم برعهده دارند.
حمایت «جان دوی» صاحب فلسفه «پراگماتیسم» از مبارزات ایرانیان
20 ژوئن سال1951- زمانی که ایرانیان سرگرم ملی کردن نفت خود، مبارزه با انگلستان و تبدیل کشور به یک دمکراسی بودند، جان دوی فیلسوف بلندآوازه آمریکایی و صاحب فلسفه «پراگماتیسم یا اینسترومنتالیسم» به حمایت از مساعی آنان سخن گفت و این نوع تلاش‌ها را «حق» هر ملتی دانست. به این مناسبت نگاهی کوتاه داریم به برخی از عقاید وی.
او برای «رشد فردی» نسخه «فرصت‌های برابر» را نوشت. به‌نظر «دوی»، یک فرد رشید زیر بار اراده فرد دیگر نمی‌رود مگر به حکم منطق. وی درباره وضع قانون گفته است که قانون موضوعه نمی‌تواند حقوق بشر (حقوق طبیعی) را نقض کند و اگر نقض کند، نباید قانون نامیده شود. «دوی» معتقد به تکمیل دمکراسی، تنها از راه‌های مسالمت‌آمیز (نطق و نوشته، نه خشونت) بود و انقلاب و عصیان را نتیجه تداوم ظلم، ستم و بی‌عدالتی می‌دانست نه نیاز به دمکراسی بهتر.
روزی بزرگ در حق‌طلبی
بیستم ژوئن در تاریخ حق‌طلبی ملت‌ها روز بزرگی است. در این روز در سال 1789 به دستور لوئی شانزدهم (پادشاه وقت فرانسه) نمایندگان طبقه سوم این کشور را به این سبب که در جلسات قبل مجمع ملی خواهان تدوین یک قانون اساسی برای فرانسه و محدود و مشروط کردن اختیارات پادشاه شده بودند به مجلس راه ندادند و آنان به جای بازگشت به شهر و خانه‌هایشان، هرگونه خطر احتمالی را بر خود هموار ساختند. «میرابو» نطق معروف خود را که به خواست مردم آمده‌ایم و جز با سرنیزه بیرون نخواهیم رفت در یک زمین تنیس ایراد کرد که در تاریخ باقی مانده و معروف شده است. آنان که از آن پس جمع خود را مجمع ملی فرانسه می‌خواندند از «ورسای» به پاریس رفتند و جلسات بعدی را در آنجا برگزار کردند. در اینجا درگیری سربازان پادشاه با نمایندگان طبقه سوم، سبب دفاع مردم معمولی (عوام‌الناس) از آنان شد که به بپاخیزی عمومی و انقلاب فرانسه منجر شد.
سالروز کشتار پرونیست‌ها در فرودگاه بوئنوس آیرس ـ نگاهی به پرونیسم
بیستم ژوئن 1973 که «خوان پرون» پس از 18سال دوری از وطن (تبعید) به آرژانتین بازمی‌گشت، 3میلیون و 500هزار تن از هواداران او برای استقبال به فرودگاه رفته بودند. پیروان پرون 2دسته رقیب بودند؛ چپگرایان و راستگرایان. راستگرایان که شمار کمتری بودند چشم دیدن چپ‌ها را نداشتند زیرا نگران کمونیست شدن آرژانتین در درازمدت بودند. این راستگرایان با طرح توطئه و ساعتی پیش از فرود هواپیما، پرونیست‌های چپگرا را در فرودگاه به گلوله بستند که ضمن آن 13تن کشته و 365نفر مجروح شدند. این ارقام را پلیس داده است و مولفان تاریخ قرن بیستم شمار تلفات را چند برابر این ارقام ذکر کرده‌اند. پرون، رهبر آرژانتین و صاحب فرضیه عدالت اجتماعی (که ترکیبی از ناسیونالیسم و سوسیال دمکراسی است و حزب او اینک حکومت آرژانتین را به دست دارد) در 1955 در یک کودتای نظامی برکنار و تبعید شده بود.
